Gorputz batek bere egia esan dezake bere hizkuntza propioa, berea, bereganatzen duenean. Gorputz bat aukeren mapa bihurtzen da bere desberdintasunetik abiatuta, bere desberdintasuna arnasten eta mugitzen duenean gainerako gorputzekiko. Desberdintasun-harreman horretan dago benetan libre.

Go figure, batez ere, desberdintasun-paisaia bat da, non Shmuelek bere gorputzaren funtzionamendua ikus dezakeen, ezagutu, bere mugimendua baldintzatzen eta definitzen duena balioetsi, bestearekiko loturarako zubi bihurtu. Tomer etorri da dei horretara, eta elkarrizketarako gonbidapena jaso eta zubia zeharkatu du. Bien gaitasunak ezartzen edo agerian uzten dituzten mugetatik sortzen den oreka bat bilatzen duen bitartean, bere burua besterik izan nahi ez duen edertasun bat jaiotzen da. Edertasuna, bere burua desitxuratu gabe sostengatzeko nahimenetik, egiaren lurralde izateko desira partekatutik sortzen dena.

Sharon Fridmanen lanak nazioartean antzeztu dira eta horietako askok sari garrantzitsuak jaso dituzte, hala nola Ikuskizun Onenaren Max saria (Free Fall) (2015), Koreografia Onenaren Max saria (Erritu) (2019), Lehen Saria edo Ikusleen Saria (Hasta dónde. . . ?) Burgos-New Yorkeko Lehiaketan (2011).

Fitxa artistikoa:


- Zuzendaritza eta koreografia: Sharon Fridman
- Musika Originala: Noem Helfer
- Argiztapena: Yaron Abulafia
- Jantziak: Miki Avni
- Dantzaldia: Shmuel Dvir Cohen, Tomer Navot