Martziali beti gustatu izan zaio arrantza egitea, orduak eta orduak ematea bere txalupa txikian lasaitasunaz gozatzen. Baina azkenaldian badirudi arrainek ihes egiten diotela, agian apur bat despistatuta dabil. . . Erlojuek, soinuek, formek. . . liluratzen dute, denbora nola harrapatu eta ordenatzeko gai diren. Baina orain Martzial, denborak bere koordenatuak aldatu dituela eta bere airera doala iruditzen zaio.

Martzialek beti maite izan du irakurtzea, bere liburuen artean murgiltzea eta mundu osoan zehar bere orrialdeetan barrena ibiltzea. Baina aspalditik, hitzak nahastu egiten zaizkio irakurritakoaren zentzua ezabatuz.

Marciali gustatzen zaio soroslea izan zenekoa gogoratzea, bere musika-kaxa, ume bat bezala ikustea. . . baina zerbait aldatzen ari dela nabaritzen du. Kalean ez da seguru sentitzen, ez daki gauzak non uzten dituen, ezta joan den edo etorri den ere. Ez ditu bere eguneroko orainaren xehetasunak gogoratzen.

Arrain batek memoria nola lausotzen den, Martzialen iragana eta oraina nola urtzen diren eta errealitate berri batera nola iristen diren aztertzen du. Ikusizko poesiak eta musikak sentsibilitatez, maitasunez eta itxaropenez beteriko istorioa egituratzen duten ikuskizunean pixkanaka oroimena galtzen ari dela erakusten du.